του Χαράλαμπου Κουκάκη
Όλα ξεκίνησαν το 1983 όταν ένας Βρετανός φιλέλλην και λάτρης της Αρχαίας Ελληνικής ιστορίας , ο JOHN FODEN θέλησε να αναβιώσει τα βήματα του Φειδιππίδη , ο οποίος – για την ιστορία – το 490 πχ πριν την Μάχη του Μαραθώνα , εστάλη από τους Αθηναίους να ζητήσει την βοήθεια των Σπαρτιατών προκειμένου να αντιμετωπίσουν του Πέρσες.
Κάθε χρόνο από τότε, η πνευματική σκαπάνη εμπνέει αθλητές από όλον τον κόσμο να συμμετάσχουν σε μια υπερ- μαραθώνια διαδρομή διαβαίνοντας τα ίχνη που διένυσε ο Φειδιππίδης για να μεταλαμπαδεύσουν τις αξίες και τα ιδανικά ενός πανανθρώπινου μηνύματος συμφιλίωσης και αλληλεγγύης των λαών.
Το ” ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ ” δεν είναι απλά μια αθλητική διοργάνωση, είναι μια οικουμενική σπουδή της ιστορίας και αποτελεί αναμφίβολα φωτεινό ορόσημο του Αρχαίου Ελληνικού πνεύματος.
Η εκκίνηση δίδεται κάθε χρόνο κάτω απ’ τον Ναό του Παρθενώνα, εκεί που σφυρηλατήθηκε το μεγαλείο του Ελληνικού πολιτισμού, με προορισμό την πόλη της Σπάρτης που στη Κλασική αρχαιότητα ήταν η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη παγκοσμίως.
Αθήνα – Μέγαρα – Ελευσίνα – Κόρινθος – Λυρκεία – Τεγέα – Βουτιάνοι – Σπάρτη. Μια υπερ- μαραθώνια απόσταση 246 χιλιομέτρων.
Η διαδρομή κακοτράχαλη , τα μονοπάτια δύσβατα , οι καιρικές συνθήκες ανελέητες και οι αθλητές εκτός από τις αντίξοες συνθήκες έχουν να ανταγωνιστούν τον χρόνο.
Η εναλλαγή των καιρικών συνθηκών κάνει την ανθρώπινη προσπάθεια να ξεπερνά τα όρια του εφικτού και να αναμετριέται με το αδύνατο.
Ο οργανισμός εξουθενώνεται , o πόνος στις αρθρώσεις ανυπόφορος , το σώμα καταρρέει , η ψυχή όμως αντιστέκεται και το κορμί αντλεί δυνάμεις από τον θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης για τερματισμό και παλεύει να ξεπεράσει το αδύνατο.
Στο πεδίο , ο καιρός αλλάζει διαρκώς και η απότομη μεταβολή διαδέχεται η μία την άλλη. Ο καυτός ήλιος , η καταρρακτώδης βροχή , ο άνεμος που μαστιγώνει το σώμα και το τσουχτερό κρύο όταν τα μουσκεμένα ρούχα στεγνώνουν πάνω στο εξαντλημένο απ’ την προσπάθεια κορμί , κάνει το ”ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ ” έναν απ’ τους δυσκολότερους αγώνες αντοχής στον κόσμο.
Η εκκίνηση είναι μια γιορτή για όλους και σπονδή του σπουδαίου πολιτισμού που χάραξαν οι Έλληνες στους αιώνες των αιώνων.
Στο πρώτο πέρασμα – στα Μέγαρα , οι αθλητές διασχίζουν τα ερείπια της αρχαίας πόλης , το ίδιο και στην Ελευσίνα που η επευφημία του κόσμου σε μεταφέρει στη μυστηριακή αίγλη των Ελευσίνιων μυστηρίων.
Στο επόμενο πέρασμα – της Κορίνθου , η ασφάλτινη διαδρομή τελειώνει και οι αθλητές διασχίζοντας τις απότομες πλαγιές της Ακροναυπλίας αρχίζουν να βιώνουν την σκληρή πραγματικότητα.
Ο ήλιος ανελέητος , οι κρίσεις υπογλυκαιμίας και οι έμετοι λόγω αφυδάτωσης και θερμοπληξίας αναγκάζουν κάποιους αθλητές να διακόψουν.
Τα χιλιόμετρα λιγοστεύουν , όπως άλλωστε και το φως του ήλιου που δύει στον ορίζοντα.
Τώρα οι αθλητές μπορεί να μην έχουν να αντιμετωπίσουν τον καυτό ήλιο , αλλά η διαδρομή αποκτά μια απερίγραπτη δυσκολία υπό το αμυδρό φως ενός μόνο φακού.
Το σκοτάδι εγκυμονεί τραυματισμούς.
Τα περάσματα στα σκοτεινά μονοπάτια και τους χωμάτινους αγροτικούς δρόμους της Λυρκείας , σχεδόν απροσπέλαστα.
Στην ανάβαση για το Αρτεμίσιο προς το Παρθένιο όρος σε ύψος 1200 μέτρων τα βήματα γίνονται βαριά και οι παραισθήσεις από την εξάντληση κάνουν τους αθλητές να φαντάζονται ότι θα συναντήσουν τον ” Θεό Πάνα ” ( όπως ο Φειδιππίδης )και αυτό τους δίνει δύναμη να προχωρήσουν .
Στη κατάβαση προς την Τρίπολη έχουν περάσει σχεδόν 16 ώρες και έχουν να αντιμετωπίσουν ακόμη μια δυσκολία …..την νύστα , η κυριαρχία του πνεύματος όμως επιβάλλεται στο ταλαιπωρημένο απ’ την εξάντληση κορμί και συνεχίζουν.
Οι φουσκάλες στα πόδια κάνουν τους πόνους αφόρητους και τα τελευταία χιλιόμετρα ατελείωτα, όταν όμως οι πρώτοι αθλητές φτάνουν στους Βουτιάνους και βλέπουν την Πόλη της Σπάρτης από μακριά, τα πληγιασμένα πόδια βγάζουν φτερά.
Όλη η Πόλη και οι χιλιάδες επισκέπτες της , υποδέχονται τους υπερ αθλητές σαν ήρωες και αυτοί με μάτια δακρυσμένα υποκλίνονται μπροστά στο άγαλμα του Βασιλιά Λεωνίδα και του φιλούν τα πόδια.
Μια κούπα νερό απ’ τον ποταμό του Ευρώτα και ένα κλαδί ελιάς μέσα σε επευφημίες και χειροκροτήματα , είναι το ταπεινό έπαθλο αυτών των υπερ- αθλητών και η συγκίνηση γίνεται ακόμη εντονότερη όταν όλοι μαζί αγκαλιασμένοι τραγουδούν .……………….. ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΑΘΑΝΑΤΟ.
Χ.Κ