Στην καρδιά ενός βουνού, εκεί όπου ο αέρας φυσά ελεύθερος και τα σύννεφα χαϊδεύουν τις κορυφές, στέκει μια γιγάντια ανεμογεννήτρια. Τα πτερύγιά της περιστρέφονται αδιάκοπα, σημάδι της εποχής μας, της στροφής προς την «καθαρή» ενέργεια. Μα αυτή τη φορά, ο άνεμος δεν φέρνει μόνο ρεύμα· φέρνει και θάνατο.
Ένας αετός, κυρίαρχος του ουρανού, σύμβολο ελευθερίας και δύναμης, βρέθηκε στη λάθος πορεία. Ένα από τα τεράστια πτερύγια τον χτύπησε, κόβοντάς τον στα δύο. Το πέταγμά του σταμάτησε απότομα, αφήνοντας τον ουρανό φτωχότερο.
Λίγο πιο πέρα, στην πλαγιά, ένας ορειβάτης στέκει ακίνητος. Τα μάτια του καρφωμένα στη σκηνή, γεμάτα θλίψη και αδυναμία. Δεν χρειάζονται λόγια — η σιωπή του βουνού λέει όσα η ανθρώπινη γλώσσα δυσκολεύεται να εκφράσει. Βλέπει μπροστά του το παράδοξο της εποχής: η πράσινη μετάβαση, που υποσχόταν να σώσει τη φύση, γίνεται εργαλείο που την πληγώνει.
Η εικόνα είναι σκληρή, μα και αληθινή. Θέτει το ερώτημα που όλοι αποφεύγουμε: ποιο είναι το κόστος της «προόδου» όταν ο άνεμος, που για χιλιάδες χρόνια σήκωνε τα φτερά του αετού, γίνεται τώρα η δύναμη που τον σκοτώνει;
Ο ορειβάτης συνεχίζει να κοιτά. Ίσως να αναρωτιέται αν κάποτε θα βρεθεί η ισορροπία· αν θα μπορέσουμε να συμβιώσουμε με τη φύση χωρίς να της στερούμε τους φύλακες του ουρανού της. Μέχρι τότε, κάθε περιστροφή της ανεμογεννήτριας θα θυμίζει πως η λύση που αναζητάμε, αν δεν σχεδιαστεί με σεβασμό, μπορεί να γίνει ένα νέο πρόβλημα.