Με τον όρο ’’ Λούμπεν ‘’ ο Καρλ Μαξ χαρακτήριζε τους εξαθλιωμένους και περιθωριοποιημένους πολίτες.
Ο χαρακτηρισμός, είναι σίγουρα εξευτελιστικός , εάν σκεφτούμε ότι προερχόμενος απ την Γερμανική διάλεκτο σημαίνει «Κουρέλι» ωστόσο , δικαιολογημένα, αφού απευθύνεται σε μία μερίδα ανθρώπων που έχουν επιλέξει να ζουν στο περιθώριο .
Οδός Ζήνωνος ( κέντρο Αθήνας) 50 χρόνια πριν.
Μιά πάλαι πότε όμορφη και γραφική φτωχογειτονιά με ασβεστωμένες αυλές που μοσχοβολούσαν γιασεμί και βασιλικό.
Με ανθρώπους φτωχούς , αλλά φιλόκαρδους, αξιοπρεπείς και αγέρωχους μ ένα σωρό πιτσιρικάδες που έτρεχαν μ ένα ξεροκόμματο ψωμί στο χέρι.
Στο κεφαλόσκαλο – στη ρούγα , οι νοικοκυρές με μιά σκούπα κι ένα φαράσι στο χέρι λαμποκοπούσε η γειτονιά .
Οι πόρτες ανοικτές, τα σπίτια φιλόξενα και οι ψυχές των ανθρώπων καλοσυνάτες και άφθαρτες . Οι έγνοιες του καθ ενός έβρισκαν παρηγοριά στη καρδιά του άλλου.
Η φτώχεια τους ένωνε όλους.
Στον ίδιο δρόμο με οδήγησε μια επαγγελματική υποχρέωση 60 χρόνια μετά.
Εικόνες ξεθωριασμένες απ το πέρασμα του χρόνου.
Εγκατάλειψη , μιζέρια , εξαθλίωση , κατάντια.
Μιά γειτονιά που ο εποικισμός των μεταναστών και το δημογραφικό πρόβλημα , άλλαξε το προφίλ της όμορφης συνοικίας .
Σήμερα τίποτε δεν θυμίζει εκείνη την εποχή.
Στούς ίδιους δρόμους γυρίζουν μικρά παιδιά μεταναστών που μεγαλώνουν μόνα στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής εγκαταλελειμμένα στη ζοφερή τους μοίρα.
Παιδιά, που το σκληρό πρόσωπο της ζωής τα κάνει να μεγαλώσουν απότομα πριν καλά – καλά τ αγγίξει η τρυφερή τους ηλικία .
Μικρά παιδιά πιυ το καθ ένα έχει και μιά ιστορία να σου διηγηθεί .
Δεξιά και αριστερά του δρόμου ένα τσούρμο από ανθρώπινες σκιές ξαπλωμένοι στο βρόμικο πλακόστρωτο με μιά σύριγγα στο χέρι.
Η πορνεία οργιάζει , το οργανωμένο έγκλημα ανθεί και τα ναρκωτικά δίνουν και παίρνουν.
Τ AIDS , η ηπατίτιδα , και ένα σωρό άλλες αρρώστιες μια υγειονομική βόμβα μεγατόνων .
Ένα άβατο παραβατικότητας ξεχασμένο απ το κυρίαρχο κράτος και…… κάπου εκεί, κάποια αχρεία και ελεεινά ΛΟΥΜΠΕΝ παράσιτα που αυτοχαρακτηρίζονται Προοδευτικοί και Εναλλακτικοί , θεωρούν το περιθώριο ένα πολύχρωμο μωσαϊκό από πολυπολιτισμικές κουλτούρες και τάσσονται αλληλέγγυα δίπλα τους, προφανώς για να κάνουν εύκολα τις βρώμικες δουλειές τους.
Εάν αυτό είναι το πρόσωπο της πόλης μου, με την δρώσα κοινωνία αδιάφορη και το συντεταγμένο κράτος απών……… νιώθω βαθιά πληγωμένος.