Του Τάκη Σουκαρά (βασισμένο σε μία ιδέα του Γιάννη Μαζαράκου)
Το Χρονικό της Σιωπής: Η Φωνή των Αφανισμένων
Οι πόλεις τώρα είναι σαρκοφάγοι. Καταπίνουν χωράφια, δάση, αναμνήσεις, και φτύνουν πύργους από γυαλί και ατσάλι. Η Ευρώπη δεν αντιστέκεται. Παραδομένη, σαν νύμφη σε γαμήλιο θυσιαστήριο, προσφέρει τις καρδιές των πεδιάδων της στους νέους θεούς της Τεχνολογίας και της Απληστίας. Οι αγρότες, οι τελευταίοι μύστες μιας χαμένης θρησκείας, κρατούν στα χέρια τους σπόρους σαν κηδειονικά κερία. Τους διδάσκουν να σπέρνουν σε χώμα που δεν θα δώσει ποτέ καρπό. Η γη, πια, μιλάει μόνο με στίγματα: ρωγμές που ανοίγουν σαν στόματα, να φωνάζουν αίμα και άμμο.
Οι Καμπάνες της Λήθης
Στα χωριά, οι εκκλησίες έχουν κλείσει. Οι καμπάνες, σκουριασμένες, κρέμονται σαν κρεμασμένοι από την οργή του Θεού. Τα παιδιά μαθαίνουν να ζουν σε οθόνες, να λατρεύουν εικονίδια που υπόσχονται ψηφιακή αιωνιότητα. Η γλώσσα της γης έχει ξεχαστεί. Οι λέξεις «βροχή», «σπορά», «θέρος» ακούγονται σαν αρχαϊκοί μύθοι. Οι παππούδες πεθαίνουν μες στις πολυθρόνες τους, κρατώντας φωτογραφίες από αμπέλια που τώρα σκεπάζουν πάνελ. Το παρελθόν δεν είναι μνήμη. Είναι μνημείο – ψυχρό, άψυχο, με πινακίδες για τουρίστες.
Το Φαρμακείο της Αποτυχίας
Η πολιτεία προσφέρει νάρκωση. «Πράσινες επιδοτήσεις», «αειφόρος ανάπτυξη», «ψηφιακή μετάβαση». Λέξεις-φάντασμα, που τυλίγονται γύρω από τις πληγές σαν επιδέσμους από σάπιο ύφασμα. Οι νόμοι δεν γράφονται με μελάνι. Γράφονται με δηλητήριο. Κάθε άρθρο, κάθε παράγραφος, είναι θηλιά που σφίγγει το λαιμό της υπαίθρου. Οι αγρότες που επαναστατούν, οι τελευταίοι μαχητές ενός πολέμου που έχασαν πριν καν ξεκινήσει, απαγχονίζονται από τα χρέη τους. Τα σώματά τους, σαν σύμβολα, κρέμονται από τα κλαδιά ερημωμένων ελαιώνων.
Το Θέατρο των Παρανόμων
Οι εταιρείες παίζουν θεατρικό έργο. Σκηνές με πράσινες διαφημίσεις, ηθοποιούς με κοστούμια «προστασίας του περιβάλλοντος», και διαλόγους γεμάτους αριθμούς και στατιστικές. Το αφήγημα είναι έξυπνο: η καταστροφή παρουσιάζεται ως εξέλιξη. Τα φωτοβολταϊκά δεν είναι εισβολή. Είναι «πράσινη επανάσταση». Οι διαρροές τοξικών αποβλήτων σε ποτάμια είναι «ατυχήματα». Και ο αγρότης που αυτοκτονεί, «αποτυχημένος». Το θέατρο έχει επιτυχία. Το κοινό χειροκροτεί, με τα χέρια βαμμένα στο χρυσάφι των μετοχών.
Το Τέλος του Κύκλου
Η Ευρώπη γυρίζει σε κύκλους σαν τρελή στροβιλίζοντας γύρω από τον τάφο της. Η φεουδαρχία δεν έχει τελειώσει. Επαναλαμβάνεται, με νέες μάσκες και πιο οξείς δόντια. Οι φεουδάρχες του 21ου αιώνα δεν ζουν σε πύργους. Ζουν σε χρηματιστήρια και επιχειρησιακές αίθουσες, όπου παίζουν μονόπολι με ανθρώπινες ζωές. Η γη τώρα είναι ψηφία σε οθόνες, κέρδη και ζημίες. Κάθε στρέμμα που πουλιέται, κάθε ποτάμι που δηλητηριάζεται, είναι κίνηση σε μια σκακιέρα όπου οι πιόνια είναι σκελετοί.
Η Τελευταία Εικόνα
Βλέπω μια αυγή χωρίς πουλιά. Ένα λιβάδι χωρίς ανθρώπινη πατημασιά. Μια Ευρώπη όπου οι μοναδικοί καρποί είναι καλώδια και πλαστικά. Οι τελευταίοι αγρότες, σαλπιστές χωρίς στρατό, στήνουν απεργίες πείνας μπροστά σε κενές κυβερνητικές πρεσβείες. Η πολιτεία απαντά με δακρυγόνα και δικαστικές αποφάσεις. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος της σιωπής – μια σιωπή βαθιά, αιωνία, σαν την αργία της γης που δεν θέλει πια να γεννήσει.
Υπογραφή Αιωνιότητας: Το Μήνυμα στον Αέρα
Όταν οι βράχοι της Ακροκορίνθου αποφασίσουν να μιλήσουν, δεν θα διηγηθούν ιστορίες για φεουδάρχες ή λατιφούντια. Θα ψιθυρίσουν ένα μόνο όνομα: Ανθρώπινη Γελοιότητα. Και ο άνεμος θα το μεταφέρει σε κάθε ερημωμένο χωράφι, σε κάθε εγκαταλειμμένο σπίτι, σαν επίγραμμα σε μια στάχτη που ποτέ δεν έγινε φοίνικας. Μαζί με την ανάμνηση του Λέοντα Σγουρού, του τελευταίου Δεσπότη της Κορίνθου…