Ο Αντώνης Καταντωνάκης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα βετεράνων αθλητών στην Πεσκάρα, τερματίζοντας στην πρώτη θέση στα 400 μ. με επίδοση 51:43 στην κατηγορία Μ45 (45-49 ετών).
Ο Κρητικός αθλητής, μετά την επίδοσή του πριν από λίγες ημέρες, αποφάσισε να ταξιδέψει στην Σικελία και συγκεκριμένα στον Ακράγαντα και γονάτισε μπροστά στο ναό του Ηρακλή, αφιερώνοντας το μετάλλιό του στις Ελληνικές αποικίες στην Ιταλία και στο μεγαλείο της Μεγάλης Ελλάδας.
Ακολουθεί αποκλειστική συνέντευξή του στον Σουκαρά Παναγιώτη :
Κύριε Καταντωνάκη, μετά την κατάκτηση του χρυσού Ευρωπαϊκού μεταλλίου, κάνατε μια χειρονομία που ενθουσίασε χιλιάδες ανθρώπους στη Μεγάλη Ελλάδα. Μας αφηγείστε σχετικά ;
Βρισκόμαστε τέλη Σεπτεμβρίου στην Πεσκάρα της Κεντρικής Ιταλίας. Ο τελικός των 400 μέτρων στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα έχει μόλις ολοκληρωθεί βρίσκοντας με νικητή στην κατηγορία μου. Η ανείπωτη χαρά ζωντανεύει μια παιδική υπόσχεση γεννημένη στο λόφο της Αρχαίας Ριζινίας του χωριό μου Πρινιάς Ηρακλείου. Τότε που αγναντεύοντας τον Ψηλορείτη παρέα με τους Σικελούς αρχαιολόγους από το Πανεπιστήμιο της Κατάνιας μοιραζόμασταν ιστορίες για τις Συρακούσες και τον Αρχιμήδη. Μετά το πέρας των αγώνων δεν θα επιστρέψω στην Κρήτη αλλά θα μεταβώ στον Ακράγαντα. Θα περπατήσω με δέος και ιστορική ενσυναίσθηση στην κοιλάδα των Ναών και γονατίζοντας με σεβασμό μπροστά στον Ναό του Ηρακλή θα αφιερώσω το χρυσό μου μετάλλιο στους κοινούς μας προγόνους. Χαίρομαι που η κίνηση μου πήρε διαστάσεις και αυτό μεγαλώνει την υποχρέωση και το ζήλο μου για μελλοντικές δράσεις στην περιοχή.
Προσφάτως αγωνισθήκατε με τη σημαία της Μεγάλης Ελλάδας στο στήθος σας. Τι αισθανθήκατε κατά τη διάρκεια του αγώνα ;
Η ιδέα του να αγωνιστώ με τα χρώματα της Μεγάλης Ελλάδος ήταν κάτι που υπήρχε στο μυαλό μου εδώ και χρόνια.Ήθελα όμως να είμαι εξαιρετικά προσεκτικός καθώς υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα σε πράξεις άδωλη αγάπης και πράξεις που μπορούν να θεωρηθούν ως εκκεντρικές. Ευτυχώς η οποία αναγνωρισιμότητα μου μετά το πρόσφατο Χρυσό Μετάλλιο στην Πεσκάρα και την επίσκεψη μου στον Ακράγαντα καταστήσει σαφές σε πια κατηγορία ανήκω. Φορώντας λοιπόν τη φανέλα με τον Δελφικό τρίποδα ομολογώ ότι ένιωσα πρωτόγνωρη συγκίνηση και περηφάνια. Οι σκέψεις μου ταξίδεψαν τόσο στο παρελθόν όσο και στο μέλλον. Συναντήθηκαν με τους Μίλωνα, τον Τίσανδρο, τον Εξάινετο και άλλους ένδοξους αρχαίους Ολυμπιονίκες της Μεγάλης Ελλάδα και αναρωτήθηκαν κατά το πόσο θα ήταν εφικτό δυνατόν στο μέλλον να ύπαρξη μια τέτοια κρατική υπόσταση.Εύχομαι το παραδειγμά μου να ακολουθηθεί και από άλλους.
Πως πιστεύετε ότι θα ενισχυθούν οι δεσμοί Ελλάδας και Μεγάλης Ελλάδας ;
Το κλειδί για την ενίσχυση των δεσμών μας βρίσκεται πρωτίστως στην ιστορική αφύπνιση των ίδιων των Μεγαλοελλαδιτών. Όσο μαζικότερη είναι τόσο εντονότερα θα φτάνει η φωνή τους σε εμάς. Αυτό θα φέρει την δική μας συνειδησιακή αφύπνιση και ενδιαφέρον για τους αλλόγλωσσους αδελφούς μας που θα επεκτείνεται πλατύτερα από τους εναπομείναντες θύλακες ελληνοφωνίας όπως συμβαίνει τώρα. Ένας τέτοιος συγκερασμός θα οδηγήσει με βεβαιότητα σε μια πολιτισμική άνοιξη αλληλεπίδρασης.
Βρισκόμαστε στην σωστή κατεύθυνση και με μεγάλη χαρά βλέπω να πυκνώνουν οι πολιτιστικές δράσεις και ανταλλαγές και προσωπικά εκτός απροόπτου σύντομα θα συμμετάσχω σε μια τηλεοπτική παραγωγή.Μέγιστο ρόλο σε αυτό καλούνται να να πάιξουν και οι δημοτικές αρχές εκατέρωθεν του Ιονίου. Το παράδειγμα αδελφοποιήσης ανάμεσα στη Σπάρτη και τον Τάραντα πρέπει να επεκταθεί παντού. Τίποτα όμως δεν θα μας ξαναφέρει εγγύτερα όσο η περαιτέρω διείσδυση της Ελληνικής γλώσσας στην περιοχή και αυτός θα πρέπει να είναι ο μεγάλο μας στόχος.
Τι μήνυμα θα θελατε να στειλετε στους αναγνώστες μας στην Ελλάδα και στα αδέλφια μας στη Μεγάλη Ελλάδα;
Για τους αναγνώστες σας έχω το εξής μήνυμα:Ας απόσυνδέσουμε την έννοια Ελλάδα από τις μίζερες νεοελλαδικές της διαστάσεις και ας την δούμε ως έναν κοιμώμένο γίγαντα που εκτείνεται από τις ακτές της Μεγάλης Ελλάδος ως τους Ρωμιούς του Λεβάντε. Όσες γλωσσικές και πολιτισμικές μεταβολές και αν έχουν επέλθει στο διάβα των αιώνων το υπόστρωμα δεν έπαψε ποτέ να παραμένει ελληνικό, αναμένοντας καρτερικά το διάβα του χρόνου και τη δική μας βοήθεια για να αποκαλυφθεί.
Προς τα αδέλφια μας στη Μεγάλη Ελλάδα έχω να πω τα ακόλουθα: Κανένας αγώνας δεν θα κερδηθεί στο μέλλον χωρίς να επέλθει πιο μπροστά η αυτογνωσία. Αυτογνωσία για το ένδοξο παρελθόν τους και τις απώτερες καταβολές τους που θα τους οδηγήσει στο μέλλον. Μόνο τότε προτάσεις που σήμερα μπορεί να μοιάζουν υπερφίαλες θα μπορέσουν να βρουν το δρόμο τους προς την ιστορική δικαίωση.
Ας ενισχύσουν με τη δική μας βοήθεια ακόμη περισσότερο την εκμάθηση της Ελληνικής γλώσσας.
Ας μην περιορίζουν τα ονόματα των παιδιά τους σε αμιγώς Λατινογενή και ας τα ονομάσουν Εμπεδοκλή,Δάιππο ή Φιλύτα. Ας στρέψουν τα μάτια τους ανατολικά και θα συναντήσουν τα δικά μας.